Z psem w górach, czyli nieprzewidziany zgiełk i tłum turystów ;)

 

Z racji tego, że jestem szczęściarą i mieszkam 15 min. jazdy od najbliższego szlaku górskiego, w praktycznie każdy weekend wybieramy się w góry :D Oczywiście jeśli tylko pogoda nam sprzyja. Doświadczyłam w te wakacje burzy na jednym ze szczytów i na takie wyprawy mówię stanowcze NIE!

Wybór był prosty i szybki ;) Jednogłośnie ustaliłam, że będziemy wdrapywać się na Groń Jana Pawła II, a potem podejdziemy na pobliski Leskowiec. Już dawno tam nie byłam, a trasa jest dosyć przyjemna i baaardzo, ale to bardzo popularna. Jechałam z nadzieją, że nie będzie wielu człowieków na ścieżce, bo jednak chciałabym wypocząć, a nie przedzierać się przez tryliony turystów.

Niestety ja jak to ja, człowiek nie za bardzo ogarniający życie, totalnie zapomniałam sprawdzić czy w tą niedziele na szczycie jest odprawiana msza (tak, na Groniu znajduję się kaplica, a w niej regularnie są odprawiane nabożeństwa). Widząc tysiące aut, które dosłownie oblężyły krawężniki, polany, dróżki już km przed samym wejściem na szlak :/ trochę mi się ta wyprawa odwidziała. No ale cóż, postanowiłam jakoś to przeżyć i sprawdzić jak jest z naszym socialem :D

Niestety albo stety byliśmy jedynymi osobami, które wchodziły pod górę, gdyż była to godzina 13 – wtedy kończyła się msza i wszyscy wracali do domu. Nie wiem ile tysięcy ludzi minęliśmy, ale wiem na pewno, że to było straszne, męczące i wkurzające. Widziałam, że Abi również nie czuje się specjalnie komfortowo psychicznie, gdyż zgiełki i tłumy strasznie ją męczą.

Drogę na szczyt wspominam mieszanymi uczuciami, gdyż z jednej strony byłam na siebie tak strasznie zła, że wybrałam się na Groń w najgorszym z możliwych momentów, a z drugiej strony rozpierała mnie duma z mojej córki <3 Sunia nikogo nie zaczepiała, pięknie się odwoływała. W stosunku do psów też nie mam żadnych zarzutów, szybkie witanko i od razu szła dalej, bez szalonych kregów radości, które były nieodłącznym elementem każdej nowej znajomości i które tak wkurzały pańcie ;) A niektóre psy, wręcz ignorowała, co jest wielkim przełomem, gdyż jak już wiele razy pisałam, Abi miała straaaszne problemy z opanowaniem emocji. Oczywiście teraz też nie jest idealnie, ale potrafią ją wybić już z stanu, w którym nic do niej nie dociera. Nie zwracała uwagi na biegające i krzyczące dzieci, nie bała się wrzasków, huków, dziwnych (w jej rozumieniu) przedmiotów jak parasole, kosze na śmieci itd. Jedynie przestraszyła się zbiegających z góry koni, ale jej to wybaczam ;) Bardzo ładnie się też skupiała i pięknie pracowała mimo zmęczenia i tysiącu rozproszeń na krótkiej sesji, którą zrobiłyśmy po odpoczynku na szczycie ;D Do dzisiaj, gdy o tym pomyśle pojawia się rogal na mojej twarzy. Wreszcie widać efekty ciężkiej pracy, którą włożyłam w poskramianie tej bestii. Normalnie cud malina!

Tutaj już opustoszały Groń, wyobraźcie sobie co było wcześniej :O 

Niestety dalej będę narzekać na nasze społeczeństwo :/ Ciągłe zaczepianie psa, wołanie, cmokanie, wyciąganie rąk, pobieżne głaskanie po grzbiecie bez zapytania, rzucanie kamyków i patyków, żeby pies przyniósł… Oprócz tego zachowanie innych właścicieli czworonogów, zostawię bez komentarza. Zdarzały się wyjątki, ale 80 % osób, na widok mojego psa, ściągało nagle smycz (dusząc przy tym swojego) i szło z nim w jakże wygodnej pozycji, z przednimi łapami zawieszonymi w powietrzu :/ Nie obyło się też bez dzieci prowadzących na smyczy 70 kg psa, a kiedy mama dzieciaka w końcu zobaczyła, że z drugiej strony zbliża się mój, zaczynała biec i krzyczeć; TRZYMAJ GO MOCNO!!! Jednak najgorszy był widok pani z czworonogiem, który musiał przebyć trasę pod górę z chorą łapą… Nie rozumiem jak można wziąć kulawego psa, który pomyka na 3 łapkach w takie warunki… głupota ludzka nie zna granic. Oczywiście nasłuchałam się też z 20 debat psich ,,ekspertów’’, ale akurat one mi nie przeszkadzają, bo można się pośmiać ;D Nawet dowiedziałam się od jednej pani, że jej pies po wyjściu na Leskowiec miał takie zakwasy, że piszczał gdy go podnosiła i nie mógł wskoczyć na kanapę ;)

Schodziło się już bardzo przyjemnie, gdyż wtedy świeciło pustkami i można było wreszcie odpocząć i odetchnąć ;) To na pewno był mega social dla Abi i duże wyzwanie, które na szczęcie zakończyło się powodzeniem :D Nie obyło się oczywiście bez 1000 zdjęć, ale cóż się dziwić skoro widoki po prostu zapierały dech w piersiach…

Jutro wybieramy się podbić kolejny szczyt, 

więc spodziewajcie się foto i wpiso-relacji z tego wypadu :D