Pierwsza górska wyprawa bez śniegu :)

O tak, w końcu śnieg postanowił odpuścić i można spokojnie wspinać się po szczytach bez obawy o odmrożone stopy ^^ Chociaż w oddali na wyższych wzniesieniach było widać, że nadal króluje to nasza wyprawa obyła się bez nieproszonego gościa. Było za to dużo zieleni, dużo strumyczków i (ku euforii Abi) dużo kamieni ;)

Na wędrówkę wybrałyśmy się w większym gronie, dzięki czemu suni towarzyszył jej dobry kolega :D Może już starszy, bo aż 10-letni, ale całą wyprawę przeszedł bez grymaszenia  i to w jakim tempie! Abi mówi: ,,pełen podziw!’’

Całość zajęła nam 4 godziny, po których psy padły w samochodzie jak muchy (dosłownie! Nasz senior zasnął w pozycji niemowlaka :D).  Wypad uważa za nadzwyczaj udany. Na szlakach nie ma jeszcze tłumów ludzi i można spokojnie przejść całą trasę bez przeciskania się i szukania skrawka przestrzeni ;) Napotkałyśmy paru wędrowiczów i ku mojej radości wszyscy byli pozytywnie nastawieni do naszych psich towarzyszy :D Nie wiem czy wiecie, ale ludzie w górach są nadzwyczaj mili, zawsze mówią ,,dzień dobry’’ i to nie takie wymuszone! Czasami zagadają albo się uśmiechną  – niby coś tak niewielkiego, a od razu poprawia się humor. Zastanawiam się czy góry przyciągają dobrych ludzi czy może leśna aura tak na nich działa  ^^

Całuski^^

Abi całą drogę biegała, przynosiła kamyczki, tarzała się w kamyczkach, buszowała w krzakach, zahaczała się o kolce, relaksowała w strumyczkach i zażywała spa w błocie ^^ Dla niej góry to istny raj, dlatego tak często tam gościmy :D Na samym szczycie razem z seniorem odpoczywały na polanie, gdzie uczyniłam mini sesje (nie mogłam się oprzeć  temu drewnianemu płotkowi), zagościliśmy również w kapliczce, gdzie Abi zahaczyła o kąpiel w bajorku i ruszyliśmy w drogę powrotną.

Tyle kamieni!!

I wszystko byłoby tak pięknie, gdyby nie jeden mały szczegół. Zauważyłam, że od ferelnego pogryzienia przez psy sąsiada Abi zaczęła bać się dużych psów. Na początku nie było widać nic niepokojącego, wręcz przeciwnie bawiła się z większymi od siebie. Jednak od dwóch miesięcy zaczęłam dostrzegać, że nie pała już do nich taką miłością, a ta wyprawa utwierdziła mnie w przekonaniu :/ Małe i średnie psy tą najlepsi kompani do zabawy, ale duże czworonogi powodują paraliżujący strach. W końcu nie ma się jej czego dziwić. Za jakiś czas trzasnę notkę o lękach u psów, bo coś już na ten temat wiemy ^^ Na razie dużo spotkań z większymi od niej psami i (nie zapeszając) miejmy nadzieję, że wszystko wróci do normy.

Zostawiamy Was z krótką fotorelacją i do zobaczenia za tydzień!