Szczeniaczkowy koszmar ;)

Takim byłam kłębuszkiem okruszkiem!

Nie ukrywam wzięło mi się na wspomnienia, a wszystko za sprawą obchodzonego ostatnio Pappy Day :) Od trzech dni nałogowo przeglądam stare foldery ze zdjęciami i nadal nie mogę uwierzyć jak z takiej małej owieczki wyrosło sporych rozmiarów cielątko.

 Ale nie martwcie się! Dzisiaj nie będziemy się zachwycać, rozczulać i bujać w obłokach nad słodkimi papisiami. Mówiąc szczerze okres od czterech miesięcy w górę nie wspominam wcale tak bajkowo i kolorowo ;) A wiec UWAGA! Zaczynamy rozwód nad gorzką i bolącą przeszłością, która do tej pory spokojnie leżała sobie zamknięta w zdjęciowych folderach, czekając na dobry moment by o sobie przypomnieć ^^

Na pierwszy ogień idą ucieczki, bo to chyba najgorsze co nas spotkało ;) Tak przyznaje się,  że to tylko i włącznie moja wina, ale niestety przy pierwszym psiaku, mój poziom wiedzy był na poziomie od zera w dół (a wcale tak wtedy nie myślałam, o nie!). Ale kondycje miałam, że hoho :D Spuszczenie Abi ze smyczy, oznaczało tylko jedno - przemierzanie hektarów łąk i lasów, grzęźnięcie w błocie i tysiące wylanych łez nad tym potworkiem. Dla mnie to była największa bariera. Coś nie do przejścia, nie do przebrnięcia i pociągające nas coraz bardziej w dół bez dna. A Abi myślała tylko jedno ,,co by tu zrobić, żeby uciec, muszę jakoś uciec, o biegnie zajączek no to jazda!!’’

Aż zaświeciła mi się lampka i pomyślałam ,,ile jeszcze można się tak męczyć’’? Wtedy to po pół roku pracy stało się! Pierwsze spacery bez ,,uwięzi’’, potem pierwsze wyjazdy i spotkania z psami :) Teraz smycz to jedynie konieczności w mieście i przy przejściu ulicą. No i co da się? Da się!

Idąc dalej dochodzimy do złej socjalizacji albo inaczej - braku socjalizacji. To chyba bardziej właściwe określenie ;) 4 lata temu mój umysł uważał, że każdy pies jest taki jak przeciętny burek, który nie boi się niczego, a kto by pomyślał żeby ciekał przed reklamówką! Toż to wstyd! Ale niestety, jakby na przekór, los uciekania przed każdą nową (czyt. straszną) rzeczą spotkał i nas. I tak przez bardzo długi czas Abi poznawała świat na nowo, aż w końcu pożegnała się z przerażającą wizją swojej wyobraźni i zobaczyła go z nowej, lepszej strony.

Ciągnienie na smyczy… Po pierwszym roku moja ręka była tak ponaciągana, wyszarpana i pełna odgniatów, że nadawała się tylko do ciężkiej rehabilitacji ;) Abi ciągła jak hmm koń… Potem nasze spacery zamieniły się w stawanie co 5 sekund, zawracanie, stawanie, zawracanie i znowu stawanie. Można była oszaleć od tej monotoniczności ;)

Jump as high as you can!! To było główne hasło wszystkich powitań i tak wryło się w móżdżek suni, że ciężko było je odkręcić ;) ,,Mam brudne łapy, a co tam skaczemy!! Jestem cała mokra, no i co skaczemy!! Przed chwilą weszłam do bagienka i stałam się czekoladką, jest super skaczemy!!'' Nie muszę chyba komentować co działo się z moimi ubraniami, a co gorsza z ubraniami gości… A do tego pazurki ooo to była istna makabra, szramy miał każdy kto do nas zawitał ;)

No i te emocje! Biedna dziewczynka do dzisiaj nie może sobie z nimi poradzić. Ale kiedyś to dopiero była szopka ;) Człowieków jeszcze dało się znieść, ale psy to był istny horror. Każdy spacer zamieniał się w odgrywanie w kółko tej samej scenki. Czworonożny przyjaciel jest 200 m dalej, Abi go namierza i staje. Potem napina całe ciało, nastawia uszka i sprężystym kłusikiem zbliża się ;) A gdy psiak był przed nami cóż to było za szaleństwo i totalna euforia dla jej neuronów. Zaczynało się skakanie, lizanie, bieganie, dreptanie, bicie ogonem wszystkich i wszystko no i najgorsze – kółeczka szczęścia! Zero kontaktu z rzeczywistością, totalna pustka ;) ,,No, ale mamo to jest piesek, muszę się przywitać i staranować wszystko dookoła! Trzeba się przywitać, no trzeba! A ja tak się przy tym cieszę!! Nawet nie wiesz jak baaardzo się cieszę!!’’

I tak upłynęły nam długie miesiące, w naprawianiu tego co wcześniej zepsułam. Ale przyznajcie, każdy ma na koncie swoje grzeszki ;) Myślę, że oszczędzę Wam dalszych ,,pięknych’’ wspomnień z okresu dorastania. Najważniejsze, że wszystko udało się naprawić i nie ma sensu zamartwianie się ponurą przeszłością. Lepiej brnąć dalej do przodu i zacząć składać nowy filmik :D Tak, tak nasze obedience już niedługo ujrzy światło dzienne!