Filmik jesienny :D! Parę słów o chorobie, świętach i... przyklejaniu liści do drzewa ;)

Czy tylko ja zawsze choruje przed świętami? U mnie to już chyba odwieczna tradycja, by zawszę równiutko, tydzień przed Bożym Narodzeniem owinąć się w kołdrę i nie wyjść spod niej przez najbliższe kilka dni. W sumie z jednej strony taki stan bardzo mi pasuje, mogę godzinami bezkarnie rozmyślać jakie to prezenty zakupię w tym roku, przeglądać w sieci tysiące stron z zabawkami dla piesów (tak mam na tym punkcie obsesje ;D), pobijać kolejne rekordy w bezsensownych grach, spać ile tylko chce, robić co chce i kiedy chce. Sumienie nie ględzi mi, że czas się pouczyć, czas posprzątać, bo to jest mi zakazane :D Całe moje zadanie polega na tzw. kurowaniu się.

By umilić sobie ten czas i zapełnić nurtującą cisze w domu jak to na święta przystało odpalam sobię świąteczną playlistę, rozwieszam lampki w pokoju, zapalam świeczki cynamonowe, włączam Kevina (tudzież inny równie świąteczno klimatyczny film), by już zacząć cieszyć się tym jedynym w roku czasem, gdzie wszystko jest kolorowe, miłe, wesołe i który tak niesamowicie szybko ucieka. 

Wszystko ma też i swoje złe strony tak i moja choroba odbija się na Abi. Biedna sunia zmuszona jest do koczowania za oknem i przyglądaniu się jak chodzę zrobić kolejną herbatę, wypić obrzydliwe lekarstwo czy udać się po 10 paczkę cholinexów. To cała filozofia mojego bytowania. A kiedy już to wszystko wykonam, biegnę z powrotem do przytulnego łóżeczka, a Abi wzdycha, bo opuszczają ją nadzieje, że jednak nie uda się pohasać. Wiec mozolnie wdrapuje się razem ze mną na łóżko i pełni rolę grzejnika :D I tak właśnie wczoraj nastał czas, by corocznej tradycji stało się zadość! Wizyta u lekarza, lekarstwo wykupione, łóżko gotowe do pełnienia corocznej funkcji i wzrok Abi która już wie co się szykuje. 

Dziewczynę dosłownie rozpiera energia, wyżywa się na Kongach, wcina gryzaki, przynosi szparpaki i piłeczki. Całe plany na weekend legły w druzach, klikanie zostało zawieszone, bo i tak nic by z niego nie wyszło (Abi doskonale wie kiedy źle się czuje i zazwyczaj całkowicie się wycofuje, wiec nici z wspólnej pracy :/) i w sumie czuje się tak strasznie ograniczona, że już całe to chorowanie nie sprawia mi żadnej przyjemności i błagam żeby się zakończyło. Ale jak to powiedziała moja pani doktor: ,,Świat może i się zmienia i pędzi do przodu, ale ogranizm ludzki cały czas jest taki sam i potrzebuje czasu, bardzo dużo czasu’’. I chociaż najchętniej ubrałbym zimową kurtkę, wzięła psa i poszła na najdłuższy spacer mojego życia to posłusznie wracam do pokoju i siadam przy największym zabijaczu czasu, czyli komputerze ;) To właśnie przy nim spędziłam kilkanaście długich godzin montując filmik.

Materiałów miałam całą masę, aparat to teraz mój najlepszy przyjaciel i nigdzie się bez niego nie ruszam. Uwielbiam takie filmiki podsumowujące kolejną mijającą porę roku i całą wspólną pracę. Właśnie takie małe arcydzieła najlepiej sprawdzają się w chwilach załamki, kiedy stoi się w miejscu, a wręcz ma się wrażenie, że cofa się w tył i psiak ma nas totalnie gdzieś. Kilka minut, a daje ogromnego, motywującego kopa do dalszej pracy J

 No i ta jesień, z jednej strony taka piękna, kolorowa, ale tak naprawdę dni, który spędzamy z różnobarwnymi liśćmi można policzyć na palcach ;) Nie wiem czy tylko u mnie tak jest, ale co roku postanawiam sobie, zrobić zdjęcia z ciepłym pomarańczowym tłem z tyłu, takie prawdziwe jesienne. Kończy się na rozczarowaniu i smutku, gdy wracam późną porą do domu i nagle zauważam, że jest tak jakoś pusto, patrzę do góry i widzę tylko nagie, pogięte, upiorne gałęzie niczym z jakiegoś horroru. I wtedy to właśnie dochodzi do mnie smutna rzeczywistość, że także i w tym roku ze zdjęć nici. Kiedyś przewodnik na wycieczce opowiadał nam, że podczas kręcenia Narnii (o dziwo jedna ze scen odbywała się w Górach Stołowych) potrzebowano idealnego drzewa. Udało się je znaleźć, ale reżyserowi nie pasował kolor liści, wiec skrupulatnie odrywano te żywe i przyklejano oderwane z innego drzewka :D Kiedyś podczas właśnie takiego corocznego rozczarowania naszła mnie ta myśl, ale spokojnie nie posunęłam się do niej :D Niech kolorowe listki leżą sobie na ziemi, przyklejać ich nie będę.